Gisteren eindelijk in Brazilie aangekomen. Belem aan de rivier Tocantins. Onze boot is een voormalig ijsbreker geweest en steekt daarom vrij diep. Daarom kunnen we bijna nergens aanmeren en gebruiken we bijna overal tenders om aan wal te komen. Hoewel Belem enige kilometers rivieropwaarts ligt is de werking van eb en vloed behoorlijk merkbaar. Tijdens eb liggen de meeste vissersbootjes op de drooggevallen oever. De rivier is behoorlijk breed en heeft ook een behoorlijke golfslag, hetgeen in- en uitstappen en droog overkomen een uitdaging maakte.
Belem is de eerste stad, die door de Portugezen is gesticht en heeft inmiddels bijna 2 miljoen inwoners. Groot geworden door de rubberplantages en inmiddels de 10e stad van Brazilie. We hadden een uistekende gids, die zijn uiterste best deed om ons te informeren over de gebruiken van de lokale bevolking en de natuur. We bezochten een mooie botanische tuin, waar de meeste vegetatie uit het tropisch regenwoud was vertegenwoordigd, alsmede een aantal dieren (in het wild: leguanen en gieren en gekooid: krokodillen, schildpadden en jaguars). Geen slangen gezien, maar die schijnen erg vriendelijk te zijn.
Vervolgens een markt bezocht. Goed opletten geblazen, want het zou er stikken van de zakkenrollers. Er ging zelfs een aparte bewaker met ons mee. Ze hadden van alles; vis, vlees, fruit, noten (Belem ligt in de staat Para, dus er waren volop paranoten) en dat lag allemaal lekker te bakken in de volle zon. Een heerlijke melange van geurtjes. Bij veel stalletjes wist onze gids te vertellen over wijze van verwerken van verschillende producten. Erg lollig.
De dag liep wat uit, dus laat terug op het schip en toch nog, ondanks verschillende waarschuwingen en bewaking een paar mensen uit onze groep door zakkenrollers beroofd. Omdat we zo laat waren, was er geen gelegenheid om verbinding te zoeken, dus we sparen het op.
Vandaag weer een zeedag, want we hebben de Tocantins verlaten en varen buitenom richting Amazone waar we morgen onze eerste stop hebben: Almeirim, een klein stadje, waar we weer met tenders aan wal gaan.
17 februari
Almeirim is een klein dorpje aan de Amazone, met een paar honderd inwoners. Te klein om er iets te organiseren dus we hebben er wat rond gewandeld. Voor de zekerheid de laptop in de rugzak, maar dat was kansloos. We konden er niet eens mobiel bellen. De lokale bevolking moest het doen met een paar openbare telefoons en gebruik van telefoonkaarten. Het was er erg primitief, maar even authentiek. Gewoon een klein dorp, dat leeft van de visvangst en waar je weinig activiteit ziet. Iedereen zit een beetje in de schaduw in of voor zijn huis en als je in de woonkamers kijkt hangen er hangmaten en staat hun grootste bezit: een motor. Het handigste vervoermiddel, want er was 1 geasfalteerde weg en voor de rest alleen dirt roads. In beide even veel en grote gaten.
Brazilië is een in meerdere opzichten vruchtbaar land, want er lopen heel veel kleine kinderen rond. De meesten komen naar je toe voor een babbeltje en bedelen om een pen; niet om geld. Renee had wat T-shirts meegenomen en daar lijken ze dan gelukkig mee.
Het stikt hier van de kleine papegaaitjes. Ter grootte van een duif en in de Braziliaanse kleuren: geel en groen. Deden ons aan die van Curacao denken. Daarnaast zijn er ook veel gieren. Overal op daken en electriciteitspalen zit wel ergens een gier.
18 februari
Vandaag ‘deden' we Alter do Chao, ook een klein dorp langs de rivier, maar wat meer gewend aan toeristen. Er komen hier 35 cruiseboten per jaar, dus we werden verwelkomd door de gebruikelijke souvenir verkopers (zoals opgezette piranhas). We maakten een mooie wandeling door het tropisch regenwoud. Indrukwekkende vegetatie, veel vogels en mooie vlinders. We hadden een goede gids, die er de tijd voor nam om alles over de bomen, planten, vruchten en rubber etc te vertellen. Terug in het dorp aan een prachtige beach gezeten, in de schaduw van een boom en met een geweldige bier. Liepen toevallig tegen een internet cafe aan, maar anders dan gisteren had ik de laptop niet mee de jungle ingenomen, dus bleef het bij een kort berichtje.
Morgen bezoeken we Parintins en hebben er dan 5.600 van de ongeveer 12.000 zeemijl opzitten.
19 februari
Parintins ligt ongeveer 1.000 km van de Atlantische Oceaan, maar hier voel je nog de invloed van eb en vloed. Er wonen ongeveer 60.000 mensen en het is een leuk stadje met veel bedrijvigheid. Veel winkeltjes en een mooi centraal plein waar veel mensen naar toe trekken om elkaar te ontmoeten. Ik zit er nu ook tussen met de laptop. Er is hier free WiFi en er wordt zelfs in de stroom voorzien.
Renee is naar een voorstelling, die typisch hoort bij deze stad. Ieder jaar in juni is er een groot festival, waarbij de stad zich in 2-en verdeelt. De ene partij rood en de andere blauw, de kleuren van de stad. Het is een wedstrijd, in wie zich het meest kleurrijk kan uitdossen, het mooist kan dansen en het best kan zingen. Er komen jaarlijks 50.000 mensen op dit 3-daagse festival af en de stad is afgeladen vol. Er zijn maar 2 kleine hotels en de meeste mensen slapen in hangmatten in de bootjes waarmee ze hier gekomen zijn. Buiten die 3 dagen is Parintins een rustig stadje dat leeft van de handel met het achterland.
Het meeste verkeer bestaat hier uit motoren, veruit het makkelijkste vervoermiddel. En alles gaat heel beschaafd. Er wordt niet gescheurd of te hard gereden. En zo gedragen de Brazilianen zich sowieso; beleefd, vriendelijk en behulpzaam. Alleen in de grote steden zijn er veel zakkenrollers, maar zo hier op straat lopend voel ik me geen moment niet op mijn gemak.
Morgen naar Manaus, de hoofdstad van de Amazonas.