23 februari

Vandaag zouden we Paraiso bezoeken. Een dorpje zo klein, dat het niet eens op onze gedetailleerde kaart van de Amazone staat. Echter, vanwege de regenval vond men het niet raadzaam om aan land te gaan. Een paar dagen geleden is Boca do Jari om dezelfde reden al vervallen en nu dus Paraiso. Jammer, maar sommige dingen heb je niet in de hand en moet je maar accepteren zoals ze zijn. Sommige passagiers hebben daar wel moeite mee en kunnen hun verwende en overgeorganiseerde West-Europese bril niet afzetten.
De kapitein heeft besloten om door te varen naar Macapa, de laatste stop aan de Amazone en vlak bij de Atlantische Oceaan. Daar komen we dus al ‘s avonds aan en kan iedereen morgenochtend vroeg van boord. Al weer een tegenvaller voor sommigen, want de haven is 45 minuten van ‘downtown' met de shuttlebus. En er is maar een beperkt aantal shuttlebussen beschikbaar, dus weer in de rij staan om een goede ticket te bemachtigen. Je snapt het wel: ventilerende hartkleppen en gezwollen halsslagaders. Wij hebben wat latere tickets genomen en kunnen er wel om lachen.
De geplande barbecue kon de pijn niet verzachten, want door een plotseling opkomende en hevige tropische regenbui gaat ook dat niet door. Wel sneu, want alles stond klaar en binnen een paar seconden was de hele boel totaal verregend.
De rest van de dag zijn we weer lekker de Amazone afgevaren. Wat opvalt is dat er zo weinig verkeer is op de rivier. Een enkel keertje een lokale indiaan in zijn kano, maar bijna geen vrachtschepen oid. En dat terwijl de rivier de enige verbindingsweg is tussen de verschillende dorpen en steden. In Manaus zijn ze bezig met het bouwen van een brug over de Amazone en dat is de eerste die we gezien hebben gedurende alle 1.000 mijl.

24 februari

Wij hadden tickets voor de bus van 13.00 uur, dus eerst naar de fitness geweest, lekker geluncht en toen naar Macapa ‘geshuttled'. Macapa is een stad van 340.000 inwoners en ligt precies op de evenaar. Daar is een monument van en het leek ons lollig om met 1 been op het noordelijk en met 1 been op het zuidelijk halfrond te staan. Op het zuidelijk halfrond is het winter en op het noordelijk halfrond zomer, maar gek genoeg blijft het 30°C. helaas ging de shuttlebus er met een noodgang langs. Zelfs een bewogen foto uit de bus lukte niet. Vanuit Brazilie kun je Macapa niet over de weg bereiken; er loopt wel een weg naar Georgetown, Guyana.
Macapa is de meest West Europese stad tot nu toe. De wegen zijn breder en er zijn meer auto's dan motoren. Bovendien wordt er volop getoeterd naar anderen als het weggedrag niet bevalt. Ook hier veel winkels en vele proberen hun negotie te stimuleren door luide muziek en het aanprijzen van hun waar via luidsprekers, terwijl er buiten verkopers klaar staan om je naar binnen te bewegen. Het is hier bloedje warm, zo warm hebben we het in Brazilie nog niet gehad. Het zweet loopt tappelings de bilnaad in. Blij dat we in een internetcafe met airco zitten. Blijven hier nog even.
Volgende stop is Frans Guyana en daarna Venezuela. Daar zal wel de meeste kans op verbinding zijn.