Tobago, Barbados en Azoren
2 maart
Gezellig een rondje Tobago gedaan. Goede impressie gekregen van dit leuke eiland. Het is klein (26 bij 7 mijl) en heeft maar 54.000 inwoners. Het vormt samen met Trinidad één staat. Trinidad is
veel groter (ongeveer 250.000 inwoners). Toerisme is een belangrijke bron van inkomsten en dat pakken ze goed aan. Er komen 42 cruiseschepen per jaar en die worden warm ontvangen. Het eiland maakt
ook een vriendelijke indruk, vooral omdat het schoon is. Op vuil op straat gooien staan hoge boetes (TT$ 5.000 tot 6 maanden gevangenis). Onderwijs en gezondheidszorg zijn gratis en de wegen en
huizen gaven een verzorgde indruk. Wat opvalt is het aantal kerken op het eiland. Alles was vertegenwoordigd, er was zelfs een moskee. Ze hebben mooie stranden, wat aan de kleine kant, maar van die
echte bounty stranden met wit zand, blauwe zee en palmbomen.
Het eiland is in 1498 door Columbus ontdekt en sindsdien 31 keer van ‘eigenaar' gewisseld; Spanjaarden, Nederlanders, Fransen en Engelsen, ze hebben er allemaal wel een paar keer de baas gespeeld.
De Britten hebben er plantages opgezet en er werd veel rum, katoen en suiker verbouwd. In 1847 heeft een stevige orkaan de plantages verwoest en hadden de Engelsen geen interesse meer in het
eiland. In 1889 werd het aan Trinidad gekoppeld. Vanwege het werk op de plantages hebben de Engelsen veel slaven uit Afrika gehaald, vandaar dat de bevolking overwegend zwart is. Het was ook
opvallend hoeveel rasta's er op het eiland liepen.
3 maart
Barbados is ontdekt door de Portugezen op weg naar Brazilië. Zij noemden het eiland Los Barbados (bebaarden), naar de vijgenbomen, waarvan hun luchtwortels net op baarden lijken. In 1927 hebben de
Engelsen het overgenomen en er de teelt voor tabak, katoen en suiker opgezet. Voor het werk op de plantages werden er slaven uit Afrika gehaald. Slavernij werd afgeschaft in 1834. In 1966 werd
Barbados zelfstandig en maakt het deel uit van de Commonwealth.
Het was druk die dag in Barbados. Behalve onze bescheiden Marco Polo lagen er nog 4 andere cruiseschepen in de haven. Celebrity, NCL, Carnival en een ons onbekende. Het waren alle vier van die
varende flatgebouwen; mooi om op te verblijven, maar lelijk om naar te kijken. Ieder van deze schepen bracht tussen 2.500 en 3.000 man aan wal.
Voor onze rondrit over het eiland volgden we de kust in de richting van de klok. Vlak bij de hoofdstad Bridgetown, zijn ook vele luxe toeristenaccommodaties gevestigd. Dure hotels, resorts en
condo's, prachtig gelegen langs de rustige Caribische zuidwestkust. Alle celebraties van de wereld waren hier wel eens op vakantie geweest of bezaten een huis aan deze goudkust. In een van de vele
resorts had Tiger Woods een groot gedeelte afgehuurd voor zijn huwelijk. Uiteraard is dit resort voorzien van een prachtige 27 holes golfbaan. Even verderop lag een complex met condo's, voorzien
van eigen steigers. Ieder met een geweldig jacht. Het kon niet op.
De zuidwestkust heeft een heel ander karakter dan de noordoostkust, die grenst aan de Atlantische Oceaan. Hier beukt de oceaan met machtige golven op de kust, een ideale omgeving voor surfers. Er
worden regelmatig internationale surfwedstrijden gehouden.
In de ochtend bezochten we een prachtige botanische tuin, schitterend aangelegd en onderhouden. Vervolgens een lunch op Sunbury Plantation House, een oude plantage. Het huis was nog helemaal intact
en mooi ingericht met mahonie meubels en originele gebruiksvoorwerpen. We kregen een heerlijke homemade lunch. Renee gaat het recept voor in rum en honing gebakken bananen thuis ook proberen en ik
heb tweemaal opgeschept van het zelfgemaakte kokosnootijs.
‘s Middags hebben we aan een van de vele beaches gelegen. Erg druk en warm, maar een mooi strand en lekker water. In de namiddag met een lekker sigaartje aandachtig gekeken hoe al die cruiseschepen
binnen een uur de haven verlieten en zo eindigde ons dagje Barbados.
4, 5, 6, 7, 8 en 9 maart
Tot aan de Azoren hebben we 6 zeedagen. Ons is beloofd, dat we tot en met de Azoren nog lekker weer hebben en een rustige zee. Ik houd ze eraan. Je merkt wel dat het koeler begint te worden. Op
Barbados was het door een iets lagere temperatuur en de tradewind al veel beter uit te houden dan in de drukkende warmte van de Amazone, maar hier op zee wordt het iedere dag wat koeler. De
temperatuur daalt met een paar graden per dag. Op 9 maart haalden we maar 16°. Weliswaar veel hoger dan in Nederland, maar in onze beleving toch wel frisjes. Veel mensen trekken weer naar
binnen.
Gedurende de dagen vermaken we ons met aan dek zitten, lezinkje volgen, lezen, cocktailtjes, filmpje kijken, ouwe hoeren en eten. Kortom, gelukkig zijn we bijna thuis, want de verveling slaat toe
(grapje, we houden dit nog wel 100 dagen vol).
Op 9 maart hadden we nog wat consternatie. Een van de passagiers was zo ziek geworden dat hij met een helikopter moest worden opgehaald. We hebben weliswaar een heli-dek aan boord, maar daar kon
hij blijkbaar niet landen, dus bleef de chopper boven het achterdek zweven en werd de patiënt op een brancard omhoog gehesen. Zijn vrouw werd gekoppeld aan een mannetje en ook omhoog getakeld. Al
die tijd vloog er ook een vliegtuigje om ons heen. Blijkbaar was de man zo ziek, dat hij een dag eerder van boord moest, maar zijn conditie moet wel zo sterk zijn geweest om de stress van het
hangen aan een kabeltje te overleven. Hopelijk is hij goed verzekerd.
Later op de dag ging er nog een man van zijn stokje. Dokter er snel bij en met een rolstoel afgevoerd, terwijl hij zuurstof toegediend kreeg. Het was al het zoveelste geval dat we te zien kregen.
Voor zover we nu weten, zijn er om medische redenen 7 passagiers van boord en 1 crew. Tevens weten we dat 1 passagier is overleden. Het lijkt wel of cruisen niet gezond is, maar gezien de conditie
waarop we sommigen aan boord zagen gaan, verbaast het aantal casualties ons niet. De dokter heeft het erg druk en schijnt een goede naam te hebben (hoor ik van de overlevers), maar hij schijnt ook
pittige rekeningetjes te sturen.
10 maart
Het eiland Sao Miguel van de Azoren werd in 1427 door de Portugezen ontdekt. Het is nog een relatief jong eiland (50.000 jaar oud) en te ver van Afrika om bewoond te worden door mensen en
zoogdieren. De Portugezen behielden de eilanden vanwege hun strategische ligging tussen Europa en Amerika en produceerden er graan, wijn, zuivel, aardappelen, maïs en sinaasappelen. Vooral de
verkoop van de sinaasappelen aan Engeland bracht de eilanden veel voorspoed totdat een ziekte in 1860 de hele teelt uitroeide. Besloten werd, dat op de eilanden andere gewassen moesten worden
verbouwd. Dat werden tabak, thee en ananas. Vanwege het klimaat wordt ananas in kassen verbouwd.
Tijdens onze rondrit bezochten we een van de kassen complexen (zie foto). Vervolgens hebben we Ribeira Grande (grote rivier) bezocht aan de noordkust. Een mooi stadje en de noordkust is knap ruig.
We kwamen langs thee plantages, de enige industriële thee productie buiten Azië.
Omdat het een jong eiland is en het op de grens ligt van de continentale platen van Amerika en Europa (net als IJsland) is de aardkorst erg dun. Op sommige plaatsen worden bronnen zodanig verwarmd,
dat er warmwaterbronnen zijn ontstaan. Een prachtig natuurverschijnsel. We hadden een prima lunch in een mooi hotel, dat lag aan een botanische tuin. In de tuin stroomden 2 riviertjes, waarvan er 1
warm water had. Je kon er kuren in natuurlijk verwarmd water. Kwamen veel Duitsers op af, die er een vermogen voor betaalden. ‘s Middags nog wat door het stadje gewandeld en ‘s avonds in een café
bij de wedstrijd Real Madrid-Lyon dit verhaaltje afgeschreven. Gaan we zo posten op een WiFi terras. Morgen vertrekken we vroeg naar Engeland (4 dagen varen) en dan zit het er voor ons weer op. Dit
is ons laatste bericht. Hierna volgen de live verhalen. We hadden een prachtige reis.
Groeten, Renee en Gerard
1 en 2 maart
1 maart
De dag begon verdrietig, want we hoorden dat Willem den Toom op Curacao is overleden. We kenden Willem en zijn familie van de tijd dat we zelf op Curacao woonden en we denken nog met veel plezier
terug aan de dingen die we samen gedaan hebben. Duiken, surfen, feesten etc. Gelukkig hebben we Willem toen we in Belem waren nog telefonisch kunnen spreken.
Vandaag het Cachemay park bezocht. Eigenlijk op maandag gesloten, maar speciaal voor de toeristen open gedaan. Op zondagen worden de parken bezocht door vele families en op maandagen zijn ze
gesloten om ze schoon te maken. Het park ligt vlak bij prachtige watervallen. Omdat het nu een erg droge periode is, zijn de watervallen minder spectaculair dan anders. Het park zat vol met aapjes.
Erg leuk.
Vanuit een luxe hotel nog een andere waterval bezocht. Degene die ik in het vorige verhaal omschreef als 400m breed. Ook hier last van de droogte. Het hotel was genationaliseerd. Senor Chaves
(president van Venezuela) nationaliseert alles, maar ze weten het niet te managen, dus er komt niets van terecht, volgens onze gids.
Vervolgens in de loop van de middag de Orinoco afgevaren, weer door dezelfde smalle vaargeul. Nagevraagd bij mijn vriend Zoran, de 2nd officer, maar het blijkt, dat de vaargeul om de 2 uur
afwisselend wordt vrijgegeven voor stroomopwaarts of stroomafgaand verkeer. Leuk om te weten.
2 maart
Inmiddels aanbeland bij Scarborough, de hoofdstad van Tobago. Bij ons bekend van Trinidad & Tobago. Een echt land, dat Leo Beenhakker naar de afgelopen WK voetbal heeft weten te brengen. Als je
naar het eiland kijkt, doet dat sterk aan St. Maarten denken. Heuvelachtig en gezellige huisjes tegen de heuvels aangebouwd. We zagen vanaf het schip een McDonalds en een KFC, dus gauw dit stukje
getypt en dan aan het eind van ons bezoek snel proberen te mailen. We wachten nu op clearance van de lokale autoriteiten.
24 - 28 februari
24 februari (vervolg)
Na het verlaten van het internetcafé in Macapa hebben we wat door het stadje gelopen. Hoewel Brazilië een tabaksland is heb ik nergens een winkel gevonden, waar ze Brasil sigaren verkochten. Ik heb
overigens ook niemand een sigaar zien roken. Aan de rivierkant was een hele leuke boulevard gemaakt met geinige tentjes, waar ik een lokaal biertje en Renée een opengewerkte kokosnoot heeft
genuttigd. Vervolgens hebben we het fort bezocht uit 1782. Het schijnt het grootste fort van Zuid Amerika te zijn en is gebouwd om de stad aan de ingang van de Amazone te beschermen. Hoe ze dat
hebben kunnen doen snap ik niet, want de rivier is hier minstens 4 km breed en dat kan onmogelijk het bereik van die kanonnen zijn geweest, maar door de bouw van het fort hebben ze zich in ieder
geval niet hoeven te vervelen. De shuttlebus chauffeur op de terugweg deed niet zo flauw als zijn collega op de heenweg, want hij stopte wel bij het evenaar monument. Maar we mochten er niet uit,
want dat was tegen de regels. Dan hadden we maar een dure tour moeten boeken. Hebben in ieder geval een foto met noordelijk en zuidelijk halfrond erop. ‘s Avonds hebben we met een schitterende
zonsondergang bij de afvaart afscheid genomen van de Amazone.
25 februari
We werden al om 7.30 gewekt. Beetje vroeg en ongepland. Maar toen we toch wakker waren kon ik Renée gelijk feliciteren met haar 53e verjaardag en haar alle meegegeven kaarten en een pakje geven.
Erg leuk. Later op de dag hadden we heel kort GSM verbinding en vlogen er nog een paar sms-jes naar binnen. Normaal gesproken wordt het ontbijt genuttigd aan tafels van 8 man en word je bij anderen
aan een tafel gezet. Voor de gelegenheid had ik nu een tafel voor 2 georganiseerd.
Waarom werden we nou zo vroeg gewekt? Een paar dagen geleden zat ik in een van de lounges op de laptop een van de verslagen voor de reisblog bij te werken en raakte ik in gesprek met een oudere
Engelse heer, die hulp nodig had met het maken van een PowerPoint presentatie. En dan vooral om plaatjes in te lezen. We hebben wat zitten pielen op zijn PC om allerlei dolfijnenplaatjes is zijn
presentatie te krijgen en we hadden een lollig gesprek. Het bleek te gaan om Dr. Horace Dobbs, een autoriteit op het gebied van dolfijnen. Hij bleek een aantal boeken op zijn naam te hebben. Hij
heeft vroeger veel gedoken en daar ook (bekroonde) films over gemaakt. Hij heeft zelfs nog met Jacques Cousteau samengewerkt. Hij was op het schip om 15 lezingen te geven over dolfijnen. Op de
zeedagen had hij er al een aantal gegeven, die wij natuurlijk nooit gezien hebben en daarom hadden wij hem ook niet herkend. Na afloop van mijn uurtje lesgeven aan hem over PowerPoint werd ik bij
zijn vrouw voorgesteld als ‘the nice Dutch beancounter with a sense of humour'. Omdat in het programma van de 25e een presentatie van Dr. Dobbs stond vermeld en ik er niet veel vertrouwen in had
dat hij geheel zelfstandig al een presentatie kon voorbereiden, heb ik de avond van de 24e een briefje gemaakt met het aanbod om hem verder te helpen en dat ingeleverd bij de receptie met het
verzoek om dat aan Dr. Dobbs te geven. Dat schoof de cabinsteward echter pas op de 25e om 7.15 bij hem onder de deur, dus vond Horace dat hij mij om 7.30 wel kon bellen. Omdat we dachten dat het
een misplaatste wake up call was hebben we eerst de hoorn teruggelegd, maar Horace bleef persisteren, dus om 9.30 uur zat ik alweer met de vriendelijke oude man (70+) achter zijn PC.
De rest van de dag hebben we rustig doorgebracht. Kopje koffie met wat medepassagiers, beetje lunchen, fitness, lezen, kortom een inspannende (verjaar)dag.
‘s Avonds had ik een aparte tafel geregeld, waar we privé met zijn 2-en konden eten. Met wat betere bediening en bij het dessert taart met 1 kaars en een koor van de bediening onder
gitaarbegeleiding met happy birthday. Uiteraard had ik de verjaardag van Renée laten opnemen in het dagblad van het schip.
26 februari
De Iles du Salut zijn 3 eilandjes voor de kust van Frans Guyana. Het behoort tot de Franse overzeese gebiedsdelen, dus er wordt Frans gesproken en met de Euro betaald. De eilanden zijn van 1852 tot
1953 gebruikt als strafkolonie voor ongeveer 70.000 Franse veroordeelden. De omstandigheden moeten gruwelijk geweest zijn: geketend werken in de jungle, ziektes als lepra en malaria. Ontsnappen was
nagenoeg onmogelijk vanwege de sterke stroming en haaien. Het kleinste eiland (Ile du Diable of Duivelseiland) werd gebruikt voor politieke gevangen, waarvan kapitein Dreyfus de bekendste was.
Duivelseiland is vooral bekend geworden door de film Papillon met Steve McQueen.
Wij bezochten het grootste eiland, Ile Royale, 28 hectare groot. Het is een mooi tropisch eiland, vol met palmbomen en de ruines met de oude cellen. Het eiland is omgeven door helder water, waar we
schildpadden en haaien hebben zien zwemmen. Het eiland zelf is begroeid met palmbomen en mangobomen. We hebben er een paar apen gezien en agoutis (palmratten). We hebben het hele eiland binnen een
uur rond gelopen.
‘s Middags het anker gelicht, op weg naar Venezuela, waar we 1,5 uur tijdsverschil hebben. De 27e hebben we een vaardag.
28 februari
De Orinoco is de 2e grootste rivier van Zuid Amerika. De rivier wordt gevoed door water vanuit Colombia, Amazonia, het Guyana Massief en vanuit de Venezolaanse Andes. De Orinoco maakt een heel
andere indruk dan de Amazone. Veel smaller en het oerwoud lijkt hoger. Opvallend was dat de vaargeul erg smal was. Tegenliggers hadden er niet langs gekund, dus het zal wel 2-baans geweest zijn.
Het water is bruin, door het vele sediment en dat zorgt er ook voor dat hij regelmatig dichtslibt en moet worden uitgebaggerd.
Ciudad Guyana ligt 180 mijl stroomopwaarts. De stad is een agglomeratie van 4 kleinere steden, waarvan wij liggen in Puerto Ordaz (1 miljoen inwoners). Vanaf 12 uur mogen we de kant op en gelukkig
zijn er shuttlebussen ‘downtown', want hier zitten we midden in een vreselijk ongezellig haven- en industriegebied. Gelukkig is het Zondag; de winkels zijn dicht, dus creditcardtechnisch
uitstekend.
Highlights hier zijn de watervallen bij het punt waar de Caroni de Orinoco instroomt, een natuurfenomeen. Deze Cachamay watervallen zijn 400 meter breed en het moet er fenomenaal uitzien. We gaan
er morgen naar toe. Verderop staan ‘Los Castillos', twee oude forts, die door de Spanjaarden zijn gebouwd.
We zijn eind van de ochtend van de 28e aangekomen en vertrekken weer rond de lunch van de 1e. Op de 28e hebben we ‘s middags vrij en gaan de stad in om onze blog te ‘posten', maar op de volgende
bestemmingen hebben we steeds excursies die ongeveer net zolang duren als het verblijf, dus we vrezen dat er dan niet veel gelegenheid zal zijn om onze reisblog te op te sturen. We zien wel hoe het
zich ontwikkelt.
23 en 24 februari
23 februari
Vandaag zouden we Paraiso bezoeken. Een dorpje zo klein, dat het niet eens op onze gedetailleerde kaart van de Amazone staat. Echter, vanwege de regenval vond men het niet raadzaam om aan land te
gaan. Een paar dagen geleden is Boca do Jari om dezelfde reden al vervallen en nu dus Paraiso. Jammer, maar sommige dingen heb je niet in de hand en moet je maar accepteren zoals ze zijn. Sommige
passagiers hebben daar wel moeite mee en kunnen hun verwende en overgeorganiseerde West-Europese bril niet afzetten.
De kapitein heeft besloten om door te varen naar Macapa, de laatste stop aan de Amazone en vlak bij de Atlantische Oceaan. Daar komen we dus al ‘s avonds aan en kan iedereen morgenochtend vroeg van
boord. Al weer een tegenvaller voor sommigen, want de haven is 45 minuten van ‘downtown' met de shuttlebus. En er is maar een beperkt aantal shuttlebussen beschikbaar, dus weer in de rij staan om
een goede ticket te bemachtigen. Je snapt het wel: ventilerende hartkleppen en gezwollen halsslagaders. Wij hebben wat latere tickets genomen en kunnen er wel om lachen.
De geplande barbecue kon de pijn niet verzachten, want door een plotseling opkomende en hevige tropische regenbui gaat ook dat niet door. Wel sneu, want alles stond klaar en binnen een paar
seconden was de hele boel totaal verregend.
De rest van de dag zijn we weer lekker de Amazone afgevaren. Wat opvalt is dat er zo weinig verkeer is op de rivier. Een enkel keertje een lokale indiaan in zijn kano, maar bijna geen vrachtschepen
oid. En dat terwijl de rivier de enige verbindingsweg is tussen de verschillende dorpen en steden. In Manaus zijn ze bezig met het bouwen van een brug over de Amazone en dat is de eerste die we
gezien hebben gedurende alle 1.000 mijl.
24 februari
Wij hadden tickets voor de bus van 13.00 uur, dus eerst naar de fitness geweest, lekker geluncht en toen naar Macapa ‘geshuttled'. Macapa is een stad van 340.000 inwoners en ligt precies op de
evenaar. Daar is een monument van en het leek ons lollig om met 1 been op het noordelijk en met 1 been op het zuidelijk halfrond te staan. Op het zuidelijk halfrond is het winter en op het
noordelijk halfrond zomer, maar gek genoeg blijft het 30°C. helaas ging de shuttlebus er met een noodgang langs. Zelfs een bewogen foto uit de bus lukte niet. Vanuit Brazilie kun je Macapa niet
over de weg bereiken; er loopt wel een weg naar Georgetown, Guyana.
Macapa is de meest West Europese stad tot nu toe. De wegen zijn breder en er zijn meer auto's dan motoren. Bovendien wordt er volop getoeterd naar anderen als het weggedrag niet bevalt. Ook hier
veel winkels en vele proberen hun negotie te stimuleren door luide muziek en het aanprijzen van hun waar via luidsprekers, terwijl er buiten verkopers klaar staan om je naar binnen te bewegen. Het
is hier bloedje warm, zo warm hebben we het in Brazilie nog niet gehad. Het zweet loopt tappelings de bilnaad in. Blij dat we in een internetcafe met airco zitten. Blijven hier nog even.
Volgende stop is Frans Guyana en daarna Venezuela. Daar zal wel de meeste kans op verbinding zijn.
20, 21 en 22 februari
Vandaag eindelijk weer eens ‘docked' in plaats van tenders. Is toch wel rustiger om gewoon aan land te kunnen in plaats van steeds met een tenderbootje. Om een plaats op een tender te bemachtigen
heb je een tenderticket nodig, te verkrijgen bij de balie. Hoe lager het nummer, hoe eerder je aan land kan. En dat betekent, dat mensen soms 1,5 uur in de rij gaan staan (nationale hobby in UK) om
0,5 uur eerder op een tender te kunnen.
Anyway, we konden nu zonder tenders aan land. Manaus (1.000 mijl van de Atlantische Oceaan) is de hoofdstad van de staat Amazonia, heeft ongeveer 2 miljoen inwoners en is zeer rijk geweest. In de
19e eeuw hebben de rubberbaronnen van het kleine slapende stadje een bruisend centrum van welstand gemaakt. De decadentie kon niet op, maar toen in het Verre Oosten de rubberplantjes werden
gecultiveerd, verplaatste de rubberproductie zich daarheen en stortte de welvaart in Manaus als een kaartenhuis in elkaar. De periode van rijkdom heeft slechts 30 jaar geduurd. Nu is het weer een
levendige stad en een ‘commercial hub' voor een groot achterland, waaronder zelfs delen van Peru, Bolivia en Colombia. Het is een duty free zone, zodat veel goederen, vooral elektronica, hier veel
goedkoper zijn dan in de rest van Brazilië.
Aan de oude gebouwen kan je zien dat er een enorme welvaart is geweest. Mooi aangelegde pleinen zorgen voor de typische Zuid-Amerikaanse sfeer, waar je lekker rustig kan zitten en het leven aan je
voorbij kan zien trekken. Vanwege het weer is iedereen buiten bezig met zijn activiteiten. Het was een zaterdag en dus lekker druk in de winkeltjes, maar er waren nog meer kraampjes op straat, wat
een leuke en kleurrijke indruk maakte. En geen toeristische kraampjes, maar allerhande producten en ook nog nuttig gerangschikt. Dus gereedschap bij gereedschap, luiers bij luiers etc. Ook nog een
internetcafé gevonden, waar we heerlijk in de keiharde airco onze achterstanden in de mails hebben kunnen wegwerken.
‘s Middags gingen we naar de ‘meeting of te waters'. Daar komen het zwarte water van de Rio Negro en het gele water van de Solimoes bij elkaar. Door het verschil in zuurgraad vermengen de 2 kleuren
heel moeizaam, zodat ze nog kilometers naast elkaar in dezelfde bedding stromen. Vervolgens de jungle ingewandeld en daar alligators en apen gezien. Tijdens een tochtje met een kano voeren we pal
langs de woonboten van de lokale bevolking. Gezien het grote verschil in waterpeil tussen zomer en winter zijn woonboten verreweg het handigste type woning. De vaste woningen aan wal worden
regelmatig overspoeld. Tijdens de kanotocht kwam er nog een jongen langs met een anaconda. Tegen betaling mochten de toeristen een foto maken. Het vangen en houden van wilde dieren is streng
verboden en slecht voor de levensverwachting van de slang. Onderweg zagen we ook nog een paar keer een zoetwater dolfijn (opvallend roze).
Zolang we op de Amazone zijn valt ons op hoe breed hij is. Steeds meerdere kilometers breed. Zelfs sommige zijrivieren zijn kilometers breed. Onze gids vertelde dat Brazilië bijna 20% van al het
zoet water in de wereld heeft en dat de hoeveelheid water, dat per uur vanuit de Amazone de Atlantische Oceaan instroomt, voldoende is om de bevolking van Sao Paulo ruim 7 jaar van water te
voorzien. Ongelooflijke hoeveelheden dus.
We hadden een hele leuke dag, met mooie indrukken.
21 februari
Vandaag waren we in Boca da Valeria. Een dorp met 75 inwoners, die ons tijdens het voor anker gaan, vrolijk in hun kano's tegemoet kwamen. Het dorp bestaat uit een paar schamele houten huizen en
hutten, sommige gemaakt van hout en gras. Er is nauwelijks sprake van infrastructuur. De bewoners leven van jagen en vissen. Er zijn duizenden van dit soort gemeenschappen in het Amazone gebied. Op
de heenweg in de tender zagen we wat kleine zwarte dolfijnen.
Van toerisme leven ze ook. Het hele dorp was erbij betrokken om ons te vermaken. Sommige mensen hadden dieren, zoals een luiaard, een aapje, een spin of papegaaien. Daar kon je dan mee op de foto
en moest je een USD of een reaal betalen. Veel kinderen boden drankjes aan, maar alles voor de Yankee Dollar. Een van de lokale jongens wilde mijn gids zijn in de jungle, dus wij samen een
wandeling maken. Hij zat op school dus sprak een heel klein beetje Engels en ik nog minder Spaans, dus we kwamen er samen wel uit. Lopen in de jungle is trouwens erg indrukwekkend. Het was
secundair regenwoud, dus niet zo hoog en dicht. Maar als het regent merk je er nauwelijks iets van, zo dicht is het bladerdek en op sommige plekken is het gewoon duister, ook midden op de dag. Mijn
‘gids' vertelde mij desgevraagd, dat het pad waar we nu op liepen, tijdens de natte periode 2 meter onder water stond. Daarom zijn veel van de huizen in het dorp op palen gebouwd. Ik wilde graag
apen zien en/of papegaaien. Apen hebben we wel gehoord, maar niet gezien. Dus zonder succes terug naar het dorp.
Daar nog wat leuke foto's gemaakt van de lokale kerk (ook hier het mooiste gebouw van het dorp) en van de school. Renee is in de school geweest. 17 houten stoeltjes met een klein plankje eraan dat
als tafeltje diende, een schoolbord, heel weinig boekjes en wat blanco papier. Aan de muur van het gebouwtje hingen wat tekeningen en een paar opstelletjes in overigens keurige handschriften.
Middenin stond een houten box waar de toeristen hun donatie in konden doen. De federale regering heeft veel energie gestoken om onderwijs aan te bieden aan de dorpjes. Er zijn geen schoolbussen
(want geen wegen), maar wel schoolbootjes om de kinderen op te halen en ze naar school te brengen.
Door de wandeling in de jungle en het dorp waren we behoorlijk doorweekt geraakt. Net als na een goede fitness, gutste het zweet van ons af. Dus lekker comfortabel terug naar de airco hut, een
lekkere douche en nu met een borrel en de laptop op schoot in een van de lounges, met airco uiteraard.
22 februari
Brazilie is de grootse exporteur ter wereld van soja en Santarem (240.000 inwoners) is de grootste export haven. Vandaag ging Gerard piranha vissen. Mooie tocht gemaakt door smal zijriviertje en
bij een meertje aangelegd. Iedereen kreeg een lijntje, met een haakje en wat aas en vissen maar. De oogst was mager, slechts 2 exemplaren. Ze werden direct schoongemaakt en opgegeten. Onderweg veel
vogels gezien, waaronder 3 toekans.
Renee is naar de kapper geweest in verband met haar verjaardag over een paar dagen. De Servische kapper heeft duidelijk niet zijn beste werk afgeleverd. Gelukkig duurt het nog ruim 3 weken voor we
terug zijn, dan zal het wel voldoende aangegroeid zijn voor de Woerdense kapper om het weer ouderwets te maken. Vanmiddag het stadje in.
15 februari
Gisteren eindelijk in Brazilie aangekomen. Belem aan de rivier Tocantins. Onze boot is een voormalig ijsbreker geweest en steekt daarom vrij diep. Daarom kunnen we bijna nergens aanmeren en
gebruiken we bijna overal tenders om aan wal te komen. Hoewel Belem enige kilometers rivieropwaarts ligt is de werking van eb en vloed behoorlijk merkbaar. Tijdens eb liggen de meeste
vissersbootjes op de drooggevallen oever. De rivier is behoorlijk breed en heeft ook een behoorlijke golfslag, hetgeen in- en uitstappen en droog overkomen een uitdaging maakte.
Belem is de eerste stad, die door de Portugezen is gesticht en heeft inmiddels bijna 2 miljoen inwoners. Groot geworden door de rubberplantages en inmiddels de 10e stad van Brazilie. We hadden een
uistekende gids, die zijn uiterste best deed om ons te informeren over de gebruiken van de lokale bevolking en de natuur. We bezochten een mooie botanische tuin, waar de meeste vegetatie uit het
tropisch regenwoud was vertegenwoordigd, alsmede een aantal dieren (in het wild: leguanen en gieren en gekooid: krokodillen, schildpadden en jaguars). Geen slangen gezien, maar die schijnen erg
vriendelijk te zijn.
Vervolgens een markt bezocht. Goed opletten geblazen, want het zou er stikken van de zakkenrollers. Er ging zelfs een aparte bewaker met ons mee. Ze hadden van alles; vis, vlees, fruit, noten
(Belem ligt in de staat Para, dus er waren volop paranoten) en dat lag allemaal lekker te bakken in de volle zon. Een heerlijke melange van geurtjes. Bij veel stalletjes wist onze gids te vertellen
over wijze van verwerken van verschillende producten. Erg lollig.
De dag liep wat uit, dus laat terug op het schip en toch nog, ondanks verschillende waarschuwingen en bewaking een paar mensen uit onze groep door zakkenrollers beroofd. Omdat we zo laat waren, was
er geen gelegenheid om verbinding te zoeken, dus we sparen het op.
Vandaag weer een zeedag, want we hebben de Tocantins verlaten en varen buitenom richting Amazone waar we morgen onze eerste stop hebben: Almeirim, een klein stadje, waar we weer met tenders aan wal
gaan.
17 februari
Almeirim is een klein dorpje aan de Amazone, met een paar honderd inwoners. Te klein om er iets te organiseren dus we hebben er wat rond gewandeld. Voor de zekerheid de laptop in de rugzak, maar
dat was kansloos. We konden er niet eens mobiel bellen. De lokale bevolking moest het doen met een paar openbare telefoons en gebruik van telefoonkaarten. Het was er erg primitief, maar even
authentiek. Gewoon een klein dorp, dat leeft van de visvangst en waar je weinig activiteit ziet. Iedereen zit een beetje in de schaduw in of voor zijn huis en als je in de woonkamers kijkt hangen
er hangmaten en staat hun grootste bezit: een motor. Het handigste vervoermiddel, want er was 1 geasfalteerde weg en voor de rest alleen dirt roads. In beide even veel en grote gaten.
Brazilië is een in meerdere opzichten vruchtbaar land, want er lopen heel veel kleine kinderen rond. De meesten komen naar je toe voor een babbeltje en bedelen om een pen; niet om geld. Renee had
wat T-shirts meegenomen en daar lijken ze dan gelukkig mee.
Het stikt hier van de kleine papegaaitjes. Ter grootte van een duif en in de Braziliaanse kleuren: geel en groen. Deden ons aan die van Curacao denken. Daarnaast zijn er ook veel gieren. Overal op
daken en electriciteitspalen zit wel ergens een gier.
18 februari
Vandaag ‘deden' we Alter do Chao, ook een klein dorp langs de rivier, maar wat meer gewend aan toeristen. Er komen hier 35 cruiseboten per jaar, dus we werden verwelkomd door de gebruikelijke
souvenir verkopers (zoals opgezette piranhas). We maakten een mooie wandeling door het tropisch regenwoud. Indrukwekkende vegetatie, veel vogels en mooie vlinders. We hadden een goede gids, die er
de tijd voor nam om alles over de bomen, planten, vruchten en rubber etc te vertellen. Terug in het dorp aan een prachtige beach gezeten, in de schaduw van een boom en met een geweldige bier.
Liepen toevallig tegen een internet cafe aan, maar anders dan gisteren had ik de laptop niet mee de jungle ingenomen, dus bleef het bij een kort berichtje.
Morgen bezoeken we Parintins en hebben er dan 5.600 van de ongeveer 12.000 zeemijl opzitten.
19 februari
Parintins ligt ongeveer 1.000 km van de Atlantische Oceaan, maar hier voel je nog de invloed van eb en vloed. Er wonen ongeveer 60.000 mensen en het is een leuk stadje met veel bedrijvigheid. Veel
winkeltjes en een mooi centraal plein waar veel mensen naar toe trekken om elkaar te ontmoeten. Ik zit er nu ook tussen met de laptop. Er is hier free WiFi en er wordt zelfs in de stroom
voorzien.
Renee is naar een voorstelling, die typisch hoort bij deze stad. Ieder jaar in juni is er een groot festival, waarbij de stad zich in 2-en verdeelt. De ene partij rood en de andere blauw, de
kleuren van de stad. Het is een wedstrijd, in wie zich het meest kleurrijk kan uitdossen, het mooist kan dansen en het best kan zingen. Er komen jaarlijks 50.000 mensen op dit 3-daagse festival af
en de stad is afgeladen vol. Er zijn maar 2 kleine hotels en de meeste mensen slapen in hangmatten in de bootjes waarmee ze hier gekomen zijn. Buiten die 3 dagen is Parintins een rustig stadje dat
leeft van de handel met het achterland.
Het meeste verkeer bestaat hier uit motoren, veruit het makkelijkste vervoermiddel. En alles gaat heel beschaafd. Er wordt niet gescheurd of te hard gereden. En zo gedragen de Brazilianen zich
sowieso; beleefd, vriendelijk en behulpzaam. Alleen in de grote steden zijn er veel zakkenrollers, maar zo hier op straat lopend voel ik me geen moment niet op mijn gemak.
Morgen naar Manaus, de hoofdstad van de Amazonas.
Alter do Choa
We zitten nu in Alter do Choa een dorpje van niks, waar we een wandeling door de jungle hebben gemaakt.
Kwamen er bij toeval achter dat we konden internetten, dus zitten nu in een internet cafe. We hebben onze eigen laptop niet meegenomen in het oerwoud, dus de opgespaarde verhalen en fotos houdt
iedereen tegoed.
Het is een soort badplaats, met zandstrandjes, Braziliaanse muziek en liters bier. Erg gezellig en een caribische sfeer. Gisteravond aan boord een tropische party gehad. Moest helaas binnen want
het regent hier bijna iedere avond. Leuke muziek en lekker gedanst.
We hopen jullie in Manaus van de rest van de verhalen en de fotos te voorzien.
R&G
Elf februari 2010
Het heeft ons veel moeite en nog meer tijd gekost om onze verhalen vanaf het schip of op het dorpsplein op Kaap Verdie op het net te krijgen. We zijn 2,5 uur in het park onder een boom (bo'Ã palu
voor de Curacaose lezers) bezig geweest met een kort verhaaltje en 8 foto's.
Wij sturen in vervolg de info naar mijn zus Ellen en zij zal voor de verspreiding op het net zorgen. Daar zijn wij heel blij mee.
We zetten er ook nog een paar foto's bij genomen op Kaap Verdie.
Nu reizen we 4 dagen op zee. Het is zeer aangenaam toeven aan boord.
Fijne hut, heerlijke zon op het dek, nog heerlijker eten en drinken, schappelijke prijzen en veel Engelsen met hun eigen humor. Cruisedirector: If you can't find someone to dance with, take your
wife! Of een gast die zegt: His money is my (spreek uit mie) money, but my(spreek uit mie) money is my (spreek uit mie) own!
Er zijn elke avond fantastische shows, muziek, zang en dans. Gezellige bars en allerlei leuke lessen en films. We voelen ons erg thuis op het schip.
Groetjes en tot een volgend bericht. Stay well!